CHINA

Chiny są krajem zróżnicowanym także pod względem wyznaniowym. Niestety, konstytucja dopuszcza swobodę praktyk wyłącznie w sytuacji, gdy dotyczą one religii uznanych przez władze za legalne.


W historię Chin wpisane są 3 religie:

Taoizm – rdzennie chiński system filozoficzno – duchowy, którego twórcą był mistrz Laozi (VI w.p.n.e.), autor traktatu O drodze i cnocie. U jego podstaw leży myśl filozoficzna, która z czasem przekształciła się w nurt religijny. Droga - dao - jest w tej filozofii pojęciem najważniejszym, stanowi siłą sprawczą wszelkich zjawisk. Jest wszechobejmującą jednością, rządzi światem i człowiekiem. Sens życia to podążanie drogą w zespoleniu i harmonii z naturą oraz akceptacja nieuchronności zjawisk, którym należy się poddać. Celem ostatecznym ma być osiągnięcie prostoty, czystości, wewnętrznej wolności i duchowej doskonałości. Nurt religijny pojawił się na przełomie I i II wieku. Religia taoistyczna ma swoje świątynie z panteonem bóstw.

Buddyzm – twórcą tej religii był Siddhartha Gautama (przełom VI i V w p.n.e), który po osiągnięciu nirwany stał się Buddą. Podstawowym jej dogmatem jest niekończący się krąg sansary (koła narodzin i śmierci) i prawo karmany (sumowanie się dobrych i złych uczynków, wyznaczające jakość przyszłego wcielenia). Według Czterech Szlachetnych Prawd Buddy życie jest cierpieniem, którego źródło leży w pożądaniu. Wyzbycie się cierpienia możliwe jest wyłącznie poprzez osiągnięcie nirwany (przebudzenia). Śmierć nie przynosi wyzwolenia. Pozostaje reikarnacja. Do nirwany prowadzi ośmiostopniowa szlachetna droga.
Buddyzm dotarł do Chin w I w., ale jego rozwój przypadł na wieki późniejsze. Panteon buddyjski obejmuje postacie Buddów, Boddhisattwów i Arhatów. W Tybecie wyznawana jest tybetańska odmiana buddyzmu – lamaizm.

Konfucjanizm – pierwotnie jedynie myśl filozoficzna, której twórcą był największy chiński mędrzec Konfucjusz (Kong Qiu, przełom VI i V w.p.n.e.). Podstawową istotę stanowiły zasady moralne i etyczne w stosunkach międzyludzkich, określenie pięciu związków wzajemnych zależności i zobowiązań, dążenie do stworzenia idealnego, bezkonfliktowego społeczeństwa. Z czasem kult mędrca spowodował przeistoczenie nurtu filozoficznego w religię. Pierwsza poświęcona mu świątynia pojawiła się w 2 lata po jego śmierci. Bez wątpienia filozofia konfucjańska miała ogromny wpływ na ukształtowanie mentalności narodu chińskiego.

Wymienione religie Wschodu nie są jedynymi w Chinach. Wraz z rozwojem Jedwabnego Szlaku dotarł do Chin Islam – aktualnie główna religia mniejszości narodowej Hui i Ujgurów. Europejscy misjonarze przywieźli do Chin religię chrześcijańską – nieoceniony wkład miał Matteo Ricci, włoski jezuita, który zaskarbił sobie szacunek samego cesarza. Nie był pierwszym (nestorianie pojawili się w Chinach w VII wieku, katoliccy księża w XIII wieku), jednak to właśnie jemu udało się zdziałać najwięcej. Pokochał Chiny. Zaszczepiając religię chrześcijańską, nie „dewastował” tego, co wpisane było w kulturę kraju. Starał się zintegrować nową wiarę z zastaną tradycją. W tym właśnie tkwiła tajemnica jego misyjnego sukcesu.

Dziś religiami uznawanymi w Chinach za legalne są buddyzm, katolicyzm, islam, protestantyzm i taoizm. Według przyjętych w legalizacji założeń Konfucjanizm pozostaje poza kręgiem wyznaniowym – traktowany jest bowiem jako nurt filozoficzny.